Op haar 19e koos Laila voor een borstvergroting. Ze ging van cup AA naar cup D. Na eerst McGhan prothesen te hebben gehad, verving ze deze na 10 jaar voor Allergan borstimplantaten. Een grote vergissing, vindt zij nu.
“Negentien jaar, nog maar net volwassen was ik. En onzeker. Ik ben opgegroeid in een gelovig gezin en was daar kort tevoren uitgestapt. Ik was gaan samenwonen met mijn toenmalige vriend, die een obsessie had voor grote borsten. Ik besloot aan zo’n ideaalbeeld te voldoen en koos voor een borstvergroting. Wel wilde ik het goed doen, niet bij een of andere louche kliniek, maar verstandig in het ziekenhuis. Ik maakte een afspraak bij het Franciscus Gasthuis ziekenhuis in Rotterdam. Ik weet nog goed dat ik op de ziekenhuiszaal lag met twee andere vrouwen, die er voor iets heel anders waren. Zij zeiden: ‘Doe het niet, je bent al prachtig van jezelf, er is niks mis met jouw borsten’. Ik voelde twijfel, toch ging ik onder het mes.
Maatje groter
Vervanging
Na een second opinion was het duidelijk, ze moesten vervangen worden, zo kon ik niet leven, met alleen maar pijn. Op eigen kosten liet ik de implantaten in 2016 vervangen door Allergan borstimplantaten. Had ik dat maar nooit gedaan… want ik kreeg er allerlei andere klachten bij: gewrichtsklachten, niet te verklaren allergieën, vaak jeuk aan mijn borsten, hartritmestoornissen, tijdelijke leverproblemen en ga zo maar door.
Veertig verschillende klachten
Uiteindelijk liep ik rond met circa veertig verschillende klachten. Toen ik op een gegeven moment de plukken haar uit mijn hoofd kon trekken, dacht ik echt: “Ik ga dood, of ik word in ieder geval niet oud”. Ook blijft in mijn achterhoofd spoken dat mijn zoon als baby in mijn buik is blootgesteld aan de slechte stoffen uit de protheses en dat dit mogelijk heeft gezorgd dat hij een zware geestelijke handicap heeft. Ook heb ik een vermoeden dat mijn schildklierziekte (ziekte van Hashimoto) en een – gelukkig goedaardige- tumor in mijn hals is ontwikkeld door de ziekmakende borstprotheses.
Eindelijk antwoorden
Het is dan 2021 en ik blijf me zorgen maken. Overal naarstig op zoek naar antwoorden, maar ik kreeg ze niet. Totdat ik op een website zag dat de Allergan borstimplantaten niet deugen en van de markt zijn gehaald. Het kwartje viel, dit was mijn type borstimplantaten die de oorzaak konden zijn en mij vergiftigden. Ik stond op het punt voor mijn werk als fashion designer naar de Fashion Week in
Canada te gaan. Omdat ik in Nederland nergens steun vond voor mijn vermoedens -zelfs niet bij de huisarts- kon ik niks anders doen met deze ‘eye opener’. Maar eenmaal in Canada werd ik erg beroerd. Kon amper meer op mijn benen staan. In het hotel raakte ik mijn bewustzijn kwijt. Ik kwam op de ER (Spoedeisende Hulp) terecht. Ze voerden daar alle standaardtesten uit om te kijken of er een directe levensbedreigende aandoening was. Toen ik zei dat ik Allergan protheses had en bang was dat het daaraan zou kunnen liggen, kreeg ik eindelijk mijn antwoorden. De Canadese arts was bekend met BII (Breast Implant Illness) terwijl mijn artsen in Nederland hier niets van leken te weten. Vanuit Canada legde ik contact met plastische chirurgen in Nederland, zodat ik met spoed geholpen kon worden. Mijn eigen modecollectie moest ik in Vancouver afgeven aan het team van Fashion Week. Ik baalde hier verschrikkelijk van want ik kon niet bij de show zijn, waar ik al mijn trots, geld en tijd in had geïnvesteerd. Bij een plastisch chirurg in Amsterdam zijn binnen een paar dagen mijn Allergan borstimplantaten verwijderd.
Vijftien jaar ploeteren
In totaal heeft dit mij al meer dan 50.000 euro gekost. Kosten voor de borstvergrotingen, het tweemaal op eigen kosten verwijderen van de implantaten, verlies aan inkomsten. Maar het ergste vind ik nog hoe erg dit alles mijn leven de afgelopen vijftien jaar negatief heeft beïnvloed. Al de pijn en zorgen die ik heb gehad. Mijn klachten werden extra zwaar met ook de zorg voor mijn gehandicapte zoontje. Het idee dat de borstimplantaten de oorzaak zouden kunnen zijn van zijn handicap en mijn gezondheidsproblemen doet me erg veel.
Nu ik geen implantaten meer heb, kijk ik naar beneden en zie ik kleine borsten met een kreukel en een deuk. Beter dan die ogenschijnlijk perfecte, maar ziekmakende borsten. Ik ben blij dat ze eruit zijn. Ik heb een arts gevonden die mij zal helpen met lichaamseigen vet (lipofilling). Ik ben er nog niet, maar de klachten verminderen nu mijn protheses eruit zijn: ik voel me fitter, kan na vijftien jaar mijn armen weer omhoog doen, op mijn buik slapen.
