Ervaringsverhaal Laila (35)
Op haar 19e koos Laila voor een borstvergroting. Mede aangespoord door haar toenmalige vriend ging ze van cup AA naar cup D. Na eerst McGhan prothesen te hebben gehad, verving ze deze na 10 jaar voor Allergan borstimplantaten. Een grote vergissing. “Achteraf gezien had ik mijn borsten nooit moeten laten vergroten, het heeft me alleen maar ellende bezorgd”.
19 jaar, nog maar net volwassen was ik. Maar ik was onzeker. Ik ben opgegroeid in een gelovig gezin en daar nog maar kort uitgestapt. Ik was gaan samenwonen met mijn toenmalige vriend die een obsessie had voor grote borsten. Ik besloot aan zo’n ideaalbeeld te voldoen en koos voor een borstvergroting.
Wel wilde ik het goed doen, niet bij een of andere louche kliniek, maar verstandig in het ziekenhuis. Ik maakte een afspraak bij het Franciscus Gasthuis ziekenhuis in Rotterdam.
Ik weet nog goed dat ik op de ziekenhuiszaal lag met twee andere vrouwen, die allen met iets heel anders kampten. Zij zeiden beiden: ‘doe het niet, je bent al prachtig van jezelf, er is niks mis met jouw borsten’. Ik voelde twijfel, maar toch ging ik onder het mes.
Laat ze maar zitten
In de operatiekamer bleek het formaat siliconenimplantaat dat ik wilde niet voorradig te zijn en werd het een maatje groter, een cup D. Of dat OK was vroeg de arts. Het had eigenlijk een teken moet zijn dat ik het niet moest doen. Ik ging akkoord. Meteen na de operatie voelde het niet goed. Dat had er natuurlijk bij kunnen horen, het was een zware operatie. Helaas bleven de klachten. Ik had continue pijn in mijn borsten, kreeg kapselvorming, kon mijn armen niet boven mijn hoofd houden, niet op mijn buik slapen en ik had veel nek- en schouderklachten. “Dit is toch niet normaal?”. Voor controle en met deze vragen ging ik naar een ander ziekenhuis in mijn buurt, het Amphia ziekenhuis. De arts voelde of ze heel waren en zei dat ik ze beter kon laten zitten als mijn implantaten intact waren. Vervanging zou niet voor garantie zorgen dat de pijn weg was. In de loop van de jaren ben ik een aantal keer terug geweest. En heb uiteindelijk een second opinion gevraagd.
40 verschillende klachten
Na de second opinion was het duidelijk, ze moesten vervangen worden, zo kon ik niet leven, met alleen maar pijn. Op eigen kosten liet ik de implantaten in 2016 vervangen door Allergan borstimplantaten. Had ik dat maar nooit gedaan… Ik kreeg er allerlei andere klachten bij: gewrichtsklachten, niet te verklaren allergieën, vaak jeuk aan mijn borsten, hartritmestoornissen, tijdelijke leverproblemen en ga zo maar door. Uiteindelijk liep ik rond met circa 40 verschillende klachten. Ook vielen mijn haren uit. Toen ik op een gegeven moment de plukken haar uit mijn hoofd kon trekken, dacht ik echt: “Ik ga dood, of ik word in ieder geval niet oud”. Ook blijft in mijn achterhoofd spoken dat mijn zoontje (inmiddels 13 jaar) als baby in mijn buik te erg is blootgesteld aan de slechte stoffen van de protheses en dat dit mogelijk heeft gezorgd dat hij een zware geestelijke handicap heeft. Ook heb ik een vermoeden dat mijn schildklierziekte (ziekte van Hashimoto) en een -gelukkig goedaardige- tumor in mijn hals is ontwikkeld door de ziekmakende borstprotheses.
Bang om dood te gaan
Het is 2021 en ik blijf me zorgen maken. Overal naarstig op zoek naar antwoorden, maar ik kreeg ze niet. Totdat ik op een website zag dat de Allergan borstimplantaten niet deugen en van de markt zijn gehaald. Het kwartje viel, dit is mijn type borstimplantaten en zij zouden de oorzaak kunnen zijn en mij vergiftigen. Ik stond op het punt voor mijn werk (als fashion designer) naar de Fashion Week in Canada te gaan. Omdat ik in Nederland nergens steun vond voor mijn vermoedens -zelfs niet bij de huisarts- kon ik niks anders doen dan na deze ‘eye opener’ mijn leven voortzetten. Ik besloot naar Canada te gaan. Dit ging alleen al heel snel fout. Ik werd erg beroerd. Kon amper meer op mijn benen staan. In het hotel raakte ik constant mijn bewustzijn kwijt. Ik had echt het gevoel dat ik zou gaan sterven.
Breast Implant Illness
Gelukkig was er een ziekenhuis een straat verderop. Ik kwam daar bij de ER (Emergency Room) terecht. Ze voerden daar alle standaardtesten uit om te kijken of er een directe levensbedreigende aandoening was. Dat bleek niet zo te zijn. Toen ik ze vertelde dat ik Allergan protheses had en ik bang was dat het daaraan zou kunnen liggen, kreeg ik eindelijk gehoor. De arts was bekend met BII (Breast Implant Illness). Bijzonder om te horen, omdat de artsen in Nederland hier niets van leken te weten. Vanuit Canada legden mijn partner en ik contact met verschillende plastische chirurgen in Nederland met de vraag of we ergens met spoed geholpen konden worden. Dat lukte en we boekten een vlucht terug.
Mijn collectie heb ik in Vancouver afgegeven aan het team van Fashion Week. Fashion Week zou de ‘Elegant Curiosities Runway Show’ voor mij uitvoeren. Ik baalde hier verschrikkelijk van. Ik kon niet bij mijn show aanwezig zijn, waar ik al mijn trots, geld en tijd in had geïnvesteerd. Maar gezondheid gaat nu eenmaal voor alles. Bij een plastisch chirurg in Amsterdam werd een paar dagen na mijn terugkomst mijn Allergan borstimplantaten verwijderd.
15 jaar ploeteren
In totaal heeft dit alles mij al meer dan 50.000 euro gekost. Kosten voor de borstvergroting, het tweemaal op eigen kosten verwijderen van de implantaten, verlies aan inkomsten etcetera. Maar het ergste vind ik nog hoe erg dit alles mijn leven de afgelopen 15 jaar negatief heeft beïnvloed. Al de pijn en zorgen die ik heb gehad. Het feit dat het extra zwaar was met de zorg voor mijn gehandicapte zoontje. Het idee dat de borstimplantaten de oorzaak zouden kunnen zijn van zijn handicap en mijn gezondheidsproblemen. Dat doet me erg veel.
De weg omhoog
Nu ik geen implantaten meer heb, kijk ik naar beneden en zie ik kleine borsten met een kreukel en een deuk. Niet zo mooi, maar beter dan die ogenschijnlijk perfecte, maar ziekmakende borsten. Ik ben blij dat ze eruit zijn. Gelukkig heb ik een arts gevonden die mij zal helpen hier verbetering in te verkrijgen door middel van lichaamseigen vet te gebruiken (lipofilling).
Ik ben er nog niet, maar de klachten verminderen nu mijn protheses eruit zijn. Ik voel me fitter, kan na vijftien jaar mijn armen weer omhoog doen, op mijn buik slapen. Inmiddels ben ik 2,5 jaar samen met Laurens. Een man die mij respecteert zoals ik ben. Met hem ben ik gelukkig, we zijn verloofd en gaan binnenkort trouwen.
Erkenning en schadevergoeding van Allergan
Toen ik online de Siliconenzaak van de non-profit organisatie Bureau Clara Wichmann tegenkwam, voelde ik opluchting en daadkracht. Er wordt actie ondernomen en stem gegeven aan al die vrouwen die met deze protheses in aanraking zijn gekomen. Ik hoop ontzettend dat Bureau Clara Wichmann de Siliconenzaak gaat winnen en er gerechtigheid en er schadevergoeding komt. Voor mij en voor de andere 60.000 andere vrouwen en transvrouwen die ook een verkeerd product hebben gekregen. Dit moet ook echt een signaal zijn naar Allergan en alle andere farmaceuten en bedrijven die hun verantwoordelijkheid niet nemen. Hoeveel levens zij stukmaken met producten die niet deugen, dat mag niet in de doofpot.
