In de familie van Rosa (44) komt borstkanker voor. Zij liet haar borsten preventief verwijderen, koos voor borstimplantaten van Allergan en wil ze er nu uit hebben omdat ze instinctief voelt dat het niet goed zit. Maar ze laten verwijderen is in meerdere opzichten niet zo gemakkelijk, daarom heeft Rosa zich aangemeld voor de Siliconenzaak.
Ik herinner me nog die paar minuten voordat ik onder narcose ging voor de operatie. Denkend aan mijn moeder die stierf aan borstkanker op haar 53-ste en mijn zus die ook begin veertig dezelfde ziekte kreeg en zich daar doorheen aan het worstelen was. Als kind zag ik hoe mijn moeder met een verbrande huid liep van de bestralingen. Hoe ze kermde van de misselijkheid na al die chemo’s en mijn broertje en ik stil in een hoekje zaten te spelen omdat ze zo ziek was. 9 jaar lang. Ik was 22 toen ze overleed.
Sinds die tijd was ik wel een beetje alleen op de wereld. Huis en haard verdwenen. In een studentenhuis van 25m2 probeerde ik het beste van mijn leven te maken. Ik klom langzaam omhoog in mijn werk en behaalde het hoogst haalbare in mijn familie: mijn master halen aan de universiteit. Niet lang daarna werd mijn zus ook ziek op dezelfde leeftijd als dat mijn moeder ziek werd: 44 jaar. Haar weg bewandelt zij nog steeds gelukkig! Er was geen sprake van een aantoonbare erfelijke variant, maar dat ik nu 30% kans had om het ook te krijgen, verteerde mij van binnen. Geen yoga of ratio kon daar tegenop.
Vogelvrij
Mijn relatie ging over en alleen, in een prachtig huisje in Amsterdam zat ik de dagen uit. Totdat ik Wiebe ontmoette. Hij kende van zichzelf de besognes van leven met iets wat je met je meedraagt en waar je je niet aan kan ontworstelen. Om weer verder vooruit te kijken dan twee jaar, verruilde ik mijn mooie borsten voor twee mooie Allergan-exemplaren. Voor mij toen de beste keuze. Mijn
plastisch chirurg had het werkelijk zo mooi gemaakt. Sindsdien voelde ik mij vogelvrij. Ontlast. Licht. Tot op de dag van vandaag.
Geen garanties
Ik kan er best wel om lachen dat elke borst een garantiebewijs heeft van 10 jaar. Want zolang horen ze mee te gaan. Toch merk ook ik wel dat er iets onder mijn huid aan het leven is: jeuk, bultjes, hartkloppingen, vaagheid in mijn hoofd. Ik hoefde er weinig voor te doen om een verband te zien met de protheses. Of het verband er ook daadwerkelijk is, dat weet ik niet, dat laat ik aan de wetenschap over. Wat mij in mijn leven tot nu toe nooit in de steek heeft gelaten, is mijn intuïtie. Je moet niet op garanties varen. Vanuit die bril weet ik zeker dat die protheses een beetje aan het oplossen zijn. Ik word daar alleen niet meer bang van.
Teveel
Zo daadkrachtig als ik ben, ging ik afgelopen twee jaar gelijk op zoek naar mogelijke oplossingen. Het liefst zou ik de siliconen exemplaren vervangen door een duurzaam product, namelijk lichaamseigen weefsel. Een loodzware operatie, laten we wel wezen. Dat doe je niet zomaar even. En als ondernemer betekent dat ook een paar maanden geen inkomsten en misschien wel opdrachtgevers die je kwijtraakt. En protheses vervangen, blijkt helemaal niet gemakkelijk. Ik ben te zwaar, moet er over nadenken of ik nog kinderen wil (omdat de buik strak komt te staan) en omdat mijn klachten vaag zijn, moet ik zelf een bedrag van 5 cijfers betalen.
Keuzevrijheid
Ik geloof in voortschrijdende inzichten. Ik neem niemand iets kwalijk. De lichamelijke klachten zijn nu ook niet zo groot dat ik er onder lijd. Maar wat ik rond deze protheses vooral belangrijk vind, is dat je de vrijheid hebt om te kunnen kiezen. Mijn moeders lichaam was enorm gehavend door de behandelingen. Dat is inmiddels 30
jaar geleden. Ze had toen ooit al eens gehoord dat je nieuwe borsten kon laten maken met protheses. Toen ze in bed lag, droomde ze daar weleens over. Met tranen in haar ogen. Dat die borsten er uiteindelijk kwamen, is geweldig. Dat ze nu mankementen hebben, is voortschrijdend inzicht. De tijd. Maar we dromen verder.
De Siliconenzaak
Bureau Clara Wichmann voert al meer dan 40 jaar rechtszaken die de rechtspositie van vrouwen te verbeteren, mooi dat zij deze siliconenzaak tegen Allergan nu willen voeren. In Amerika zijn terugroepacties al een paar jaar gaande, ook over deze specifieke protheses. Nederland volgt altijd wat later. We hebben hier ook niet echt een claimcultuur. Ik geloof er wel in dat het balletje ten voordele van alle betrokken vrouwen gaat rollen en er schadevergoeding komt. Dit zou recht doen en erkenning en vrijheid geven.
Mijn droom
Met de vrijheid die er hopelijk komt, zal ik mijn protheses laten verwijderen. Ik droom ervan dat er iets in de plaats komt wat nog beter is. Het liefst zou ik willen dat ze helemaal niet meer nodig waren, maar dat is een illusie. Ze zijn gekomen om mensen te helpen. Laten we dat ook niet vergeten. En als je ze niet meer wilt omdat ze je bang maken, dan kies je voor het leven. De stap naar zonder of met een vervanging is enorm groot.
Een operatie naar vrijheid is een zware weg. Maar we leven. We doen het maar 1 keer. Dan is kiezen in vrijheid het grootste goed. Ik denk dat Clara Wichmann -de naamgeefster van Bureau Clara Wichmann- daar niet anders over had gedacht. En dan was ze ook nog jurist. Mijn zegen hebben jullie.”
